ZDROWIE

Mastif tybetański to stosunkowo zdrowa i odporna na choroby rasa psów, niemniej jednak wszystko zależy od podłoża genetycznego i środowiskowego.. Dobrze prowadzone szczenię nie powinno sprawiać problemów zdrowotnych w wieku dojrzałym. Na uwagę zasługuje kilka dolegliwości:

Dysplazja – jest to przypadłość, która powoduje dysfunkcję aparatu ruchu i ogranicza sprawność psa. Dysplazja stawów biodrowych charakteryzuje się złym dopasowaniem główki kości udowej do panewki miednicy, czego efektem jest ból, kulawizna, sztywność kończyn a nawet niechęć do ruchu.

Dysplazja stawów biodrowych określana jest podczas badania radiologicznego. Ostateczne rozpoznanie stopnia schorzenia profilaktycznie powinno się przeprowadzić po skończeniu dwóch lat życia psa. Orzeczenie o stopniu dysplazji wydaje jedynie uprawniony do tego lekarz weterynarii na podstawie zdjęcia rtg. Wyniki badań na dysplazję ocenia się według skali Norberga, która jest pomiarem głębokości panewki miednicy. Wyróżnia się:
A - stawy biodrowe prawidłowe
B - prawie normalne stawy biodrowe
C - lekka dysplazji biodrowa
D - średnia dysplazji biodrowa
E - ciężka dysplazji biodrowa
Zgodnie z regulaminem ZKwP rasa mastif tybetański nie podlega badaniu w kierunku dysplazji biodrowej ani łokciowej.

♦ WYKAZ LEKARZY WETERYNARII ... link

Choroby oczu – schorzenia aparatu wzroku mogą mieć różne podłoża, przy czym częstą przyczyną jakichkolwiek problemów z oczami są urazy bądź zakażenia.

Borelioza / Babeszjoza – to choroby wywołane w następstwie ukąszeń kleszczy. Objawy są podobne: podwyższona temperatura ciała, brak apetytu, osowiałość i apatyczność. W większości przypadków, zarażony pies przechodzi te choroby bezobjawowo, natomiast powikłania leczone są antybiotykiem, gdyż mogą prowadzić do zgonu psa.
W profilaktyce najważniejsze jest niedopuszczenie do ukąszeń kleszczy stosując specjalistyczne preparaty ochronne dostępne w każdym punkcie weterynaryjnym.

Nużyca – jest to choroba skóry o charakterze zapalnym, którą wywołuje nużeniec psi Demodex canis. Nużeniec jest stawonogiem, który pasożytuje w skórze zwierzęcia, a dokładnie w mieszkach włosowych. Osiąga on wielkość ok. 40 na 230 mikrometrów. W niewielkiej ilość nużeniec występuje też w zdrowej skórze, jednak nadmierna ilość tego pasożyta powoduje zachorowanie psa na nużycę. Do zarażenia dochodzi w pierwszych dniach życia szczeniaka podczas karmienia i zabiegów pielęgnacyjnych wykonywanych przez matkę. Inwazja nużeńców może nastąpić w wyniku spadku odporności psa w efekcie choroby lub przyjmowania leków obniżających odporność.

Nużyca to przewlekła, bardzo rzadko spotykana choroba, którą można wyeliminować, zapewniając szczeniętom odpowiednie warunków chowu, jednak zdarzają się sporadyczne przypadki wystąpień tej ciężkiej do leczenia choroby. Nużyca nie jest chorobą genetyczną, ale nigdy nie należy decydować się na rozród psów czy szczenię po rodzicach, o których wiemy, że przeszli jakąkolwiek formę nużycy!!!